Kraina szronu i lodu

Kraina szronu i lodu objawiła się po gwiaździstej i mroźnej nocy.

Jak na skrzydłach pędziłam do lasu, a on był naprawdę bajkowy.

Panoszyły się subtelne koronki, pastelowe kolory i prześwietlenia.

Gałęzie świerkowe pokrywały  misterne igiełki lodu, …

… a sosnowe były nimi prawie przyduszone.

Przyleśne zabudowania jakby zagubiły się w bieli.

A zawsze bagnista leśna ścieżka dziwnie chrzęściła, skrzypiała i kruszyła się. Utworzyły się na niej malownicze kryształy lodu włóknistego.

Jeszcze dłuższe i piękniejsze lodowe igły znajdowały się na obrzeżach kretowisk.

Wodopoje saren wyglądały, jak jakieś dzieło artystyczne, ale dla zwierząt, niestety, nie były już dostępne.

Na dzikich jabłoniach wisiały jakby świąteczne bombki.

Na jednej z nich była prawdziwa ptasia stołówka. Same smakołyki: i jabłka,  i białe nibyjagody jemioły. Z pewnością zlecą się różne drozdy i jemiołuszki.

Inne owoce także wyglądały dekoracyjnie 🙂

Ligustr pospolity

Głóg jednoszyjkowy

Śnieguliczka biała

Przy tych ostatnich zakrzaczeniach zmaterializował się kocur, taki nieco pod kolor 🙂 Był dostojny i ignorował mnie całkowicie. Na moje przymilne „kici, kici” odrobinę odwrócił głowę w stronę obiektywu, ale mnie nie zaszczycił spojrzeniem.

No i taka esencja oszronionego piękna: różane zarośla.

Oszroniona kraina wygląda tak magicznie!!!

„… ale z drugiej strony…”

Rację miał mleczarz ze „Skrzypka na dachu”: zawsze istnieje ta druga strona 🙁  Zwierzęta, bynajmniej, nie cieszą się tym zjawiskiem pogodowym : mają utrudnione zdobywanie pokarmu i wody.  Z reguły jednak nie trwa ono długo, co ludzi nie znudzi, a mieszkańców lasu uraduje 🙂