Listopadówka w trawie

Listopadówka w trawie pomyślałam, gdy zobaczyłam sarnie mamy z dzieciakami.

Sarny

Ale kolejność wydarzeń była nieco inna.

Szłam cicho leśną ścieżką. Już odruchowo stawiałam stopy tak, żeby nie nastąpić na żadną gałązkę. Mech i mokre liście ułatwiały sytuację. Zmierzałam w kierunku zapuszczonego pola, łączącego się z łąką i otoczonego lasami.

Gdy wynurzyłam się z lasu, od razu zauważyłam  na polu jakieś nowe uwypuklenie – na zająca za duże, a głazu narzutowego nigdy tam nie było 😉 Powoli przykucnęłam i zrobiłam zdjęcie. Powiększyłam obraz w monitorze aparatu i … już wiedziałam. Wzrok nie zawsze zauważa szczegóły. Aparat fotograficzny „widzi” je lepiej.

Na „kucaka” przemieściłam się nieco bliżej i skryłam się za drzewkiem. Tymczasem zakamuflowany obiekt sam się ujawnił 🙂

Potem okazało się, że jest ich nieco więcej – tak się jakoś zmaterializowały.

Cała trójka co jakiś czas się przytulała i wyglądała na bardzo zżytą.

Gdy młode żerowały, mama zawsze czujnie zerkała na boki.

Przemieszczały się gromadką (mama przed lub za) …

… lub gęsiego 🙂

Gdy obserwowałam tę czułą i zgodną rodzinkę, nagle poczułam, że ktoś mi się przygląda – z mojej prawej strony, z zupełnie niewielkiej odległości.

Sarna stała jak zahipnotyzowana starając się rozszyfrować to coś zielonawego ( czyli mnie w różnych odcieniach zieleni) za krzaczkiem. Starając się nie wykonywać gwałtownych ruchów, przesunęłam obiektyw w jej kierunku. W wizjerze zobaczyłam jakiś zarys po jej prawej stronie.

Sylwetka zaczęła się unosić …

… no i pojawiła się latorośl drugiej mamy 🙂

Ta tymczasem się uspokoiła i uznała, że nie stanowię zagrożenia.

Sarny żerowały utrzymując stały kontakt wzrokowy.

Pojawiały się i znikały w zbrązowiałych ziołach.

I coraz bardziej się oddalały.

Ja także postanowiłam to zrobić i zostawić obie wspaniałe rodziny w spokoju – i tak tkwiłam za krzakiem ponad pół godziny. Słoneczny listopadowy dzień był wyjątkowo sielski i widać było, że zwierzęta delektują się tym nieoczekiwanym ciepełkiem.