Ponownie była ponowa

Ponownie była ponowa. I misterium światła i cienia. A leśna droga stała się dróżką.

Ślady na świeżym śniegu odkrywały obecność poszczególnych mieszkańców lasu. I potwierdziły, że w mojej okolicy nadal grasuje, tak rzadki ostatnio, szarak. Przez kilka lat był nieobecny, ale pojawił się w ubiegłym roku. I nadal sobie radzi 🙂

Trop zająca

Jego ślady były nieco przysypane śniegiem , ale racice sarny odcisnęły się wyraźnie. Zwierzę przeszło przed chwilą.

Trop sarny

Wkrótce zobaczyłam i właścicielkę kopytek 🙂

Sarna

A tutaj sarna rozgrzebała śnieg, żeby dostać się do mchów i roślin zielnych.

W lesie było jej nocne legowisko. Zostało wcześniej oczyszczone ze śniegu, ale i tak nieco utrwaliło kształt ciała.

Na przyleśnym ugorze zasiały się sosny. I niektóre z nich miały na pniach duże rany powstałe w wyniku spałowania, czyli zgryzania kory. Takie duże uszkodzenia są bolesne i trudne do wygojenia.  Stanowią także otwarte wrota dla zarodników wszelakiej maści chorobotwórczych grzybów. I los drzewa, po jakimś czasie, jest przesądzony.

Spała na sośnie

Kto i dlaczego tak robi?

Akurat tutaj jelenie. Ich siekacze, znajdujące się tylko w szczęce dolnej, zdarły korę wraz z łykiem, a nawet zeskrobały miejscami miazgę. I pozostawiły takie wzory. Jak rylcem.

Przyczyną takiego stanu rzeczy jest oczywiście zimowy brak roślin zielnych i całodobowe zapotrzebowanie zwierząt na pokarm. Ci roślinożercy odważają się opuścić las dopiero wieczorem lub nad ranem, a głodne są także w innym czasie.

A teraz taka ciekawostka n/t wspomnianej miazgi, czyli tkanki twórczej odpowiedzialnej za przyrost drzewa na grubość. Peter Wohlleben („Sekretne życie drzew”) uważa, że stanowi ona swego rodzaju smakowity zamiennik warzywa 🙂

„Miazga jest soczysta i pełno w niej cukrów oraz składników mineralnych. Nawet dla ludzi stanowi rodzaj pożywienia w ciężkich czasach, o czym sami możecie się wiosną przekonać. Jeśli znajdziecie świeżo powalony wichurą świerk, oderwijcie scyzorykiem  kawałek kory. Następnie przejedźcie ostrzem płasko wzdłuż pnia oddzierając centymetrowej szerokości pasy. Miazga smakuje jak marchewka o lekkim żywicznym posmaku i jest bardzo odżywcza. Korniki są tego samego zdania i dlatego drążą korytarze w korze, by złożyć jaja blisko tego źródła energii.” 

Doceniają ją chyba i jelenie, skoro drzewka zestrugane są dosyć mocno.

W naturalnym lesie obumieranie drzew w wyniku spałowania jest jednym z czynników zapobiegających ich przegęszczeniu, taką losową selekcją. W lasach gospodarczych leśnicy próbują zapobiec temu zjawisku podsuwając zwierzętom tzw. drzewa zgryzowe.

W tym akurat przypadku jest to gałąź sosnowa pozostawiona przypadkowo przy świeżym zrębie.

A innego dnia znalazłam ślady działania kolejnego smakosza kory. Tym razem wierzbowej.

Bobrowe zgryzy

Ma on po parze pomarańczowych siekaczy w każdej szczęce. Ale to te w dolnej działają jak dłuta i dają swoiste ornamenty.

Wokół zaś śmigały ptasie stada – takie po kilkadziesiąt sztuk. I okupywały olchowe szyszeczki . Niektóre osobniki poszły na łatwiznę i zbierały z ziemi wysypane, maleńkie i oskrzydlone orzechy.

Czyż (czyżyk)

Ten ptak miał podzielną uwagę: i łykał nasiona, i zerkał na niepewny obiekt na dwóch nogach 🙂

A to cudeńko balansowało jak akrobata. Ale także kontrolowało otoczenie.

Kolejny ptak mnie nie zlokalizował i skupił swój wzrok na czymś innym.

Zaś w leśnej rzeczce pluskały się kaczki. I odrobinę  przygrzewało je marcowe słońce.

Krzyżówki

Takie przedwiosenne rozleniwienie 🙂