Rajski ogród

Promienie słoneczne przenikają przez bezlistne korony grabów, klonów, dębów i zalewają dno lasu. Wiatr dmucha, a pnie i  gałęzie odpowiadają skrzypieniami, zgrzytami, zawodzeniami. Jest wietrzne i ciepłe późne popołudnie. I wszędzie krążą wybudzone motyle. Na pień grabu zlatuje rusałka ceik i chłonie ciepło w słonecznej plamie.

Inne ceiki, jak w powietrznym kominie, wznoszą się do góry – najpierw są dwa, a potem dołączają 1-2-3 kolejne – i razem przekraczają wierzchołek korony pobliskiego drzewa, a następnie się rozlatują. Czy w ten sposób objawia się ich bardzo silny terytorializm? A może jest to po prostu objaw radości życia, taki wspólny męski wypad – kto da rady wyżej w górę?

Na zawilcu gajowym przysiada rusałka pawik. Roślina aż ugina się pod jej ciężarem, a ona siedzi naprawdę długo. Co robi, skoro kwiaty tych roślin, podobnie jaki przylaszczek, produkują wyłącznie pyłek?

A motyla ssawka służy przecież do pobierania nektaru.

Może zawilec nie jest tak dobrze „prześwietlony”?

Takie to przyrodnicze dylematy 😉

Trzmiele królowe, bucząc ostrzegawczo,  latają od jednej kokoryczy pełnej do kolejnej i niezwykle szybko spijają nektar. Będzie on pokarmem dla pierwszych robotnic, które wylegną się w rodzinie właśnie zakładanej przez pracowitą mamuśkę.

A las przypomina przysłowiowy rajski ogród.

Kokorycz pełna

Przylaszczka pospolita

Zdrojówka rutewkowata

Zawilec gajowy

Śledziennica skrętolistna

Na polodowcowych wzniesieniach rosną przepiękne łany.

Kokorycz pusta

A zachodzące słońce malowniczo podświetla rośliny.

Coraz więcej ptaków przemieszcza się i zaczyna wyśpiewywać swoje piosenki.

Rudzik

Zięba

Sikora bogatka

Drozd śpiewak

Idę leśną drogą, kolory bledną, śpiew się nasila. Magia jest inna, ale trwa.