Rozczochrana sarna

10 marca

Poranek jest pochmurny, potem błyska na trochę słońce i znowu niebo szarzeje. A mi się marzą rozkwitnięte przebiśniegi! Nie jestem pewna, czy już nie stuliły płatków, chroniąc cenne pręciki i słupek przed uszkodzeniem w wyniku ewentualnych opadów.

Są jednak rozchylone! I wyglądają niezwykle krucho pośród pozimowego rumowiska gałęzi.

Śnieżyczka przebiśnieg

Nie da się nie podziwiać takich cudeniek  🙂

Przechodzę kilka metrów dalej szukając wzrokiem kolejnych kęp. Las jest mroczny i odruchowo przestawiam ISO na 6400, żeby móc , w razie potrzeby, coś zarejestrować. Nauczyły mnie tego liczne stracone okazje – niezwykłe spotkania pozostały tylko w głowie, bo nie kontrolowałam na bieżąco ustawień aparatu. I właśnie słyszę szelest, a potem widzę ruch. Zatrzymuję się i zauważam wpatrujące się we mnie oczy. Powoli podnoszę aparat.

Sarna

Zwierzątko przez dłuższą chwilę ani drgnie. Wyraźnie jednak widać, po zmianie mimiki, że przeżywa stres.

Potem ostrożnie lustruje kolejne strony otoczenia …

… i dosłownie w nim rozpływa się. Bezdźwięcznie.

Całe spotkanie trwało, licząc od pierwszego do ostatniego zdjęcia, 14 sekund. Takie momenty są bardzo emocjonalnie dla obu stron. Za każdym razem pragnę, aby ta druga istota nie wpadła w panikę, żeby mogła spokojnie odejść. Las to przecież jej dom, i to ja jestem intruzem.

Dopiero potem zdaję sprawę z nietypowego wyglądu sarenki. Rozczochrana sarna 🙂 Jest w trakcie linienia. Gubi kłaki gęstego zimowego futra i zastępuje je rzadszym, krótszym i bardziej rudym. Takie wiosenne wietrzenie szafy 🙂