W czerwcowym ciepełku

Śpiewa wilga – krótkie fletowe pogwizdywania, monotonnie  powtarza swoje „cilp, cilp” pierwiosnek, odzywają się muchołówki i pokrzewki. Słyszę dźwięczną zwrotkę zięby.

Zięba

Powoli kończą się ptasie śpiewy. Niedługo las się wyciszy – w gnieździe, lub w jego pobliżu, czekają głodne dzieciaki.  Wśród gałęzi odzywają się młode strzyżyki.

Na obrzeżu lasu siedzi podlot trznadla.

Uwija się pleszka.

Na skraju leśnej łąki miga mi mama sarna z maluchem.

Na torfowisku kwitnie i przekwita żurawina błotna.

Kończy kwitnienie bagno zwyczajne. I kusi głodnych zapylaczy.

Dostojka eufrozyna

Tegoroczny czerwiec jest miesiącem o zimnych nocach, pochmurnych dniach, dosyć częstych, krótkich opadach oraz silnych wiatrach, które szybko wysysają wilgoć. Słońce nie jest nachalne, ale już zaczęło działać 🙂 Zieleń zachowuje piękną świeżość.

Ostatnio często zaczepiają mnie wiewiórki. Są to zapewne tegoroczne młode. Cmokają do mnie i machają zdenerwowane ogonem. Odcmokuję, że wszystko w porządku, że nie zamierzam im przeszkadzać 😉

Czasami sytuacja jest bardzo zabawna, gdy zwierzątko ma zajęty pyszczek, a mimo wszystko próbuje kontaktować się i wydaje króciutkie dźwięki 🙂

Już od wiosny widzę, pierwsze od kilku lat, ślady działalności dzików – nasza okolica, do niedawna, była z nich kompletnie „oczyszczona”, pogrom był całkowity.  Obecnie zdarzają się już miejsca, gdzie leśna gleba jest zryta i poprzemieszczana, bo wszystkożerne zwierzaki szukają gryzoni, larw owadów, smakowitych bulw, kłączy oraz wszystkiego, co urozmaici menu. Niezmiernie mnie ucieszyło zobaczenie jednego z takich pracusiów, z głową w trawie.

I kolejne niezwykłe spotkanie. Na leśnej drodze, po 18, gdy na zakończenie dnia wyjrzało słońce, w czerwcowym ciepełku wygrzewał się piękny wąż. Prawie półtorametrowej długości, absolutnie nie zagrażający człowiekowi, smakosz myszy i żab, świetny pływak.

Zaskroniec zwyczajny

Za dużo mamy w nazwach gatunkowych, takich bagatelizujących organizm określeń: zwyczajny, pospolity.

Zatrzymałam się i fotografowałam, a zwierzak – czy to czując brak drgań podłoża, czy jednak rejestrując dźwięki migawki – powoli zaczął przemieszczać się w stronę pobocza drogi i krzaków.

Jak to dobrze, że przyroda ciągle sprawia niespodzianki i daje tyle radości 🙂