Nasza zima … zaśnieżona

Nasza zima zaśnieżona zameldowała się w pełnej krasie w ostatnią sobotę. Był śnieżny puch i słońce. I błękitne niebo – takie troszeczkę za bardzo „po włosku”;  to komentarz, który bardzo mi się spodobał 🙂 A co tam! Czasami i my możemy się cieszyć kolorami. Co prawda barwy nieco wspomógł filtr polaryzacyjny, ale wreszcie zaistniały.

A świt był taki niepewny.

A potem pojawiła się z boku niesamowicie intensywna niebieskość. Jak latem. Nie trwała długo, ale zagościła 🙂

No i objawiła się magia! Jak ja ją uwielbiam 🙂

Wyszukałam słoneczną kulę – jaśniała prawidłowo, czyli promiennie 🙂

A nadrzewna kapliczka miała ozdobne pompony .

W samym zaś lesie działy się cuda i dziwy. Dosłownie oniemiałam z podziwu.

Wpadłam w trans. Fotografowałam z przodu, …

… z tyłu, …

… z boków. Jakby nigdy więcej miało nie być zimy. I carpe diem.

Wykonywałam pełne obroty wokół statywu. I przenosiłam się nieco dalej. I powtarzałam rytuał.

Co jakiś czas wyciągałam grube rękawice i ogrzewałam zamarzające palce. Jestem zmarzlakiem, a zima zrobiła się ostra – aż minus kilka stopni 😉 Próbowałam z rękawicami bez końcówek palców, ale efekty nie były nadzwyczajne. Tak to jest, jak się nie pędzi przed siebie. Ale, jak tu wyjść z takiego lasu!

Kusiły ośnieżone konary, …

… świerki z czapami, …

… przystrojone pnie.

I tak można byłoby w kółko.

Używałam wyłącznie jednego obiektywu: Sigmy 17-50 mm. Nawet nie wyciągałam drugiego: Tamrona 70-300 mm; to nim robię zdjęcia ptaków. Tym razem nawet ich nie lokalizowałam, mimo kuszących dźwięków. Las mnie oczarował.

W końcu zimno zwyciężyło. Wyjęłam baterię i kartę, a sam aparat zapakowałam do reklamówki, a potem do torby, którą szczelnie zapięłam. Nie zaparuje w domu i nie będzie kusił po drodze, a zdjęcia z karty od razu załaduję do komputera.

Rano dotarłam do lasu około siódmej, a wracałam po trzynastej. A czas minął błyskawicznie.

Potem były nogi w misce z gorącą wodą i prawie wrzący napój z imbirem, cytryną i miodem. Taka profilaktyka zawsze działa 🙂

Jak ja lubię porządnie się zmęczyć, a nawet nieco zmarznąć, a później odpoczywać w ciepełku 🙂

Życie bez pozytywnych emocji byłoby strasznie smutne.