Budowanie i gniazdowanie już rozpoczęte. U większości ptaków okres ten przypada właśnie na kwiecień.
Sikora modra, podobnie jak reszta sikor, gnieździ się najczęściej w dziupli. Tam buduje gniazdo na bazie mchu. Ptasia kruszynka dzielnie transportuje surowiec.
Sarna mnie nie zauważyła! – był szary świt, szłam cicho, udało mi się w odpowiedniej chwili zastygnąć w bezruchu.
Wiosenny las zachwyca każdego roku. Ten wybuch kwitnienia zawsze robi niesamowite wrażenie. Po zimie, niekoniecznie olśniewająco białej, jesteśmy spragnieni kolorów. Nie sposób więc przejść obojętnie obok tych wczesnowiosennych cudeniek 🙂
Dno lasu nadal jest niebieskie od przylaszczek, które powoli przekwitają. W suchych, nasłonecznionych borach można spotkać bardzo rzadkie i piękne sasanki. Każda z nich wygląda jak egzotyczna i tajemnicza elegantka opatulona srebrzystym boa 🙂
Śródleśne łąki są teraz niezwykłym teatrem – jest głośniej i tłoczniej niż w innych porach roku. Aby móc to podziwiać, najlepiej zjawić się na widowni jak najwcześniej. Zrywam się z łóżka, gdy jest jeszcze ciemno. Dalsze spanie kusi ogromnie, ale wiem, że potem bardzo bym żałowała straconych wrażeń. Gdy docieram na miejsce robi się nieco jaśniej. Powoli idę wzdłuż przydrożnych krzaków, za którymi skrywają się łąki. Stałym ich bywalcem jest para żurawi. Pozwalają się fotografować. Czasem trochę potrąbią, gdy intruz podejrzanie długo stoi w jednym miejscu. Może uda mi się podejść bliżej?
No i są. Widzę żurawie. To nie jest „moja” para – to jest muuultum par! Stoją gęsto obok siebie. Ich sylwetki jaśnieją na tle ciemnej ściany lasu. W panującym mroku wyglądają jak na impresjonistycznym obrazie – bajkowo i nierealnie.
Nie ma czasu i możliwości na rozstawianie statywu. ISO wynosi więc 12800.
