Małolaty z szansą

Czternastego stycznia

Po kilku dniach, wilgotnych od kapiącego deszczu, przypomniało  się słońce. I klonowa niecka odzyskała kolory 🙂

Idę jej podmokłym brzegiem. Od strony boru intensywnie zielenią się subtelne kobierce, …

Widłak jałowcowaty

… od strony klonów sterczą zadziornie, trochę zmaltretowane, kępy sitów. Jakby dwa światy.

Słońce szybko dobiega do linii horyzontu, którą stanowią wierzchołki drzew. Jeszcze tylko pojedynczym wiązkom promieni udaje się przecisnąć przez jakąś lukę w drzewostanie.

A to jest chwila przed zmrokiem.

I jaśniejszy, ale bardziej przygnębiający, widok z drugiej strony. Obumierające świerki.

Świerk pospolity

Jednak kończące swój żywot drzewa, na gwałt produkują ogromne ilości nasion.  Jakby wiedziały, że potrzebni są następcy. I dlatego wokół nich zieleni się świerkowa młodzież. Na przekór kraczącym prognozom: że jest cieplej, mniej wilgoci, drzewa są słabe, kornik je dobije.

I popuszczam wodze fantazji.

A może ta niepokorność ma podłoże genetyczne? Dzięki rozmnażaniu płciowemu pula genowa u każdego osobnika jest nieco inna. Każdy z nas posiada geny zabezpieczające przed różnymi i nieco odmiennymi zagrożeniami. Żeby przetrwał gatunek.

Być może pnące się w górę młodziutkie świerki, to właśnie takie małolaty z szansą; obdarzone darem tolerowania wyższej temperatury i suchszej gleby. I dlatego dobrze rosną. I uda im się, z czasem, w wieku 50-60 lat zakwitnąć (na otwartej przestrzeni będzie to wcześniej – w wieku 30-40 lat).  Kwietniowe i majowe wiatry rozniosą kłęby pyłku: z żółtych, szyszkowatych kwiatostanów męskich na różowe, także szyszkowate kwiatostany żeńskie. A plemniki z ziaren pyłku połączą się z komórkami jajowymi w kwiatkach żeńskich. Zaś różowe kwiatostany przekształcą się w prawdziwe szyszki z nasionami. Każde nasionko opatrzone skrzydełkiem poszybuje w dal, dzięki znowu pomocnemu wiatrowi. O ile wcześniej nie pożre je wiewiórka, dzięcioł, krzyżodziób, myszarka leśna (mysz leśna) lub inny głodomór. No i trzeba wylądować we właściwym miejscu, a potem wykiełkować. Następnie, znowu nie dać się skonsumować, jako wiosenna sałatka; tym bardziej, że wychudzeni po zimie roślinożercy posiadają wilcze apetyty. Ale siewek także będzie od groma. I obecna świerkowa smarkateria doczeka się silnego potomstwa, któremu wcześniej przekazała przydatne geny. Razem z nim utworzy krzepki las, odporny na ocieplający się  klimat i brak wilgoci. Ale na to trzeba oczywiście czasu.

A mi się po prostu marzy 🙂