Nieustanna ciekawość
Para kruków co jakiś czas pojawiała się w polu widzenia – odprowadzałam je wzrokiem i wreszcie udało mi się zlokalizować kępę drzew na której przysiadły. Czy „wyłuskam” je z zieleni? No i są :)))
Przez cały styczeń i większą część lutego trwały krucze gody. Ciągle widziałam na niebie ich sylwetki i słyszałam miłosne – takie miękkie i melodyjne – pokrakiwania, czasami prawie gulgoty. Z reguły zaloty odbywały się dalej ode mnie. Właśnie stałam w maskującym gąszczu, gdy ich areną stała się przestrzeń przede mną, między trzema ścianami lasu, nawet światło było piękne. Sytuacja była idealna, a ja miałam tylko krótki obiektyw :))) Czy uda mi się uchwycić chociaż tę niezwykłą atmosferę?
A kim są terkoczące wśród brzozowych gałązek, i nie mogące zatrzymać się w miejscu, kruszynki? Jedna nawet podfrunęła bliżej.
Raniuszek
Na klon jesionolistny opadła gromadka gili. Pożywiają się odgryzając klonowe orzeszki od ich skrzydełek. Robią to bardzo szybko – czy zdążę zarejestrować? Wyglądają tak zabawnie, jakby trzymały w dziobach fajki 
Jak „zatrzymać w ruchu” tego śmigającego w świerku leśnego duszka? Nie szkodzi, że zdjęcie ma bardzo wysokie ISO i jest typowo dokumentacyjne
Mysikrólik
Czy niezmiernie czujny dzięcioł czarny pozwoli mi na zrobienie zdjęć, gdy stoję na wprost świerka na który akurat sfrunął?
Napędza mnie nieustanna ciekawość
I miło, że czasami mieszkańcy lasu także są nieco wścibscy 
Szłam leśną drogą pokrytą zmarzniętym śniegiem; trzaskało, skrzypiało, chrzęściło, a na wzniesieniu czekała, aż dotrę do ich poziomu, taka zaciekawiona sarnia rodzinka
A tutaj koziołek przypatrywał mi się, gdy zmieniałam ustawienia w aparacie
Zaś każda droga ma swoją aurę i zawsze mnie intryguje, czy utrwalę ją tak, jak właśnie odczuwam.
I to jest właśnie ta fascynująca mnogość twarzy lasu.
Ta magia lasu jest oddana fantastycznie, gratuluję. Widać, że zwierzęta zaczynają czuć przedwiośnie i to jest bardzo miła wiadomość dla nas. My też czekamy na tą WIOSNĘ.
Dziękuję
Także czekam na wiosnę, a ptasie trele są jeszcze cichutkie, ale coraz bogatsze w głosy; wczoraj słyszałam nawet leśnego kosa 
Mam jednak nadzieją, że chociaż deszcz częściej popada, bo w pobliskim borze bagiennym jest strasznie sucho.
Piękna jest puszcza i Halinki zdjęcia.
Dziękuję Aniu
Ta leśna droga budzi wiele uczuć -iść nią, zobaczyć dalej…
Kiedyś w dzieciństwie byłam z moją mamą w okolicach Kudowy. Wybrałyśmy się na wędrówkę po lesie. W pewnym momencie ta leśna droga mocno zakręcała i nie było widać co dalej. Było dość mroczno. Pamiętam jak stałyśmy ze strachem coraz większym – iść dalej, nie iść?
Do dzisiaj żałuję, że zawróciłyśmy.
Przepraszam Krysiu, że dopiero teraz odpowiadam – tak wyszło, że dosyć długo nie zaglądałam na bloga, a na pocztę przychodzą mi tylko komentarze od nowych osób.
Już kiedyś pisałam, że gdy idę nową drogą, to wyznaczam sobie czas trasy w jedną stronę, bo inaczej to bym szła i szła :-)))
Myślę, że nasze pierwsze odczucie jest tym najbardziej prawdziwym. Potem do głosu dochodzi rozum, logika, racjonalna ocena sytuacji. Ale także miałam podobne sytuacje, a potem żal i myśli, co by było, gdyby …
A w ogóle to drogi kuszą