Do zobaczenia

Na łąkach widać rozbrykane sylwetki. Nieco konturowe w zachodzącym słońcu.

To sarnie gody. Spektakl ten, z upływem sierpnia, powoli dobiega końca.

Z jednej strony łąki harce, a z drugiej  dostojne kroczenie 🙂 Pojawiła się ptasia rodzina.

Żuraw

Młodego można poznać m.in. po rdzawobrązowym upierzeniu i braku czarno-biało-czerwonego rysunku na głowie. No i widoczne jest to ufne, i nieco zadziwione otaczającym światem, spojrzenie 🙂

Nieco dalej, na pograniczu łąk i pól, śmignęła mi czapla, jak jakiś pterozaur 😉

Często spotykam ją w tym miejscu, które kusi ogromnym wyborem dań. Łąki oferują płazy, ślimaki, owady, pola – różnorakie gryzonie, nieco dalej jest rzeka z rybami i małżami. Tylko się objadać 🙂

Przemieszczając się, wzdłuż i między łąkami, cały czas szukam bocianów, a dokładniej bocianiego sejmiku. Zaczynam myśleć o tym wydarzeniu już od chwili odlotu jerzyków, …

… czyli od pierwszych dni sierpnia; nawiasem mówiąc zniknięcie tych wspaniałych, wrzeszczących radośnie, lotników uznaję zawsze za początek końca lata.

Jeden raz udało mi się zobaczyć bocianie zgrupowanie – było to o zmroku, a ja byłam daleko od domu i bez aparatu. W kolejnych latach, mimo moich wielkich nadziei, bociany tam już nie zbierały się.

Ostatnie, sierpniowe, zdjęcia bocianów.

Młodzież, o wyraźnie ciemniejszej końcówce dzioba.

Polowanie na polu – zapewne na owady, gryzonie, …

… a może i na krety, dżdżownice.

Poniższa para cały czas kontempluje otoczenie, jakby z nostalgią 🙂

Samotny ptak na tle wieczornego nieba.

Kończący się dzień zamknął moje poszukiwania bocianich sejmików.

Kiedy powtórzyłam je kilka dni później, pola i łąki były już puste.

Dobrej drogi kochane boćki! I do zobaczenia w przyszłym roku 🙂