A ja tęsknię za deszczem

Słucham wyciszonego lasu: szumów, tarć, skrzypnięć. Wciągam zapach żywicznych olejków. I podjadam rozgrzane słońcem jeżyny, taką esencję lata 🙂

Na krzaku róży, zaplątanym na leśnej polanie, widać jakieś barwne dziwolągi, a dokładniej narośla zwane galasami.

I kto by pomyślał, że sprawcą tych dużych tworów jest potomstwo malutkiego owada szypszyńca różanego!

Kolejne malownicze plamy przyciągają wzrok – kwitnące kępy wrzosów, zapowiedź końca lata.

Do delikatnych dźwięków wdziera się natarczywe, rytmiczne popiskiwanie. To odzywa się głodny podlot, podrośnięty dzieciak. Nasada jego dzioba ma charakterystyczne, zawsze mnie rozczulające, jasne „zajady”.

Pokrzewka cierniówka

Jak brązowa smuga nadlatuje sójka. Siedzi przez dłuższy czas taka wyciszona i oderwana od rzeczywistości, nie rozglądająca się.

Na las spływa przedwieczorne ożywienie. Gdzieś z boku chroboczą pazurki na gałęzi świerka, …

…a na kolejnym drzewie ćwierka, podświetlona słońcem i kręcąca się jak fryga, bogatka.

Skądś sfruwa dzięcioł duży i przytula się do gałęzi.

Trwa magia, rozgrzanego upalnym dniem, lasu. Niby nic nadzwyczajnego, ale złociste rozbłyski zaczynają skrzyć się chłodnym srebrem. I świerk zwany pospolitym staje się zaczarowanym.

Piękne są te gorejące plamy i plamki.

A ja tęsknię za deszczem. Ziemia wysycha, rośliny żółkną, ich liście kurczą się i brązowieją, upał spowalnia, rozleniwia i wysysa chęci do działania. Marzę o deszczowym koncercie. O kroplach wody spokojnie bębniących po liściach, dachach, parapetach i wsiąkających w spragnioną glebę. Dosyć mam prażących złocistości i srebrzystości. Czas na zmianę.