A kuku

A kuku 🙂 Podniosłam  się z pozycji prawie żabiej, a kilka metrów przede mną tkwiło na gałęzi kolorowe ptaszysko.

Fotografowałam grzybowe maleństwa: aparat na statywie, ISO 100, autofokus off, lustro podniesione, wężyk spustowy się majtał; a on siedział w słonecznej aureoli i gapił się na mnie 🙂 Spokojnie zaczęłam zmieniać ustawienia. Wiedziałam, że mam 50% szansy – albo poleci, albo nie. On był jednak z tych drugich. Gdy w końcu wycelowałam obiektywem, to udał, że mnie nie widzi; wiedział, że każdy przyzwoity ptak powinien czmychnąć 😉

Gil

Zapozował do kilku zdjęć i uznał, że koniec z celebryctwem  – czas zabrać się do roboty i wybadać okolicę. No i wyszedł barwny gilek w kolorach jesieni 🙂

Potem odnalazł się kumpel …

… i dziarsko razem polecieli przed siebie 🙂

Ja zrobiłam podobnie i wkrótce byłam przed dosyć rzadkim krzewem. Włodzimierz Seneta pisał: w Polsce rozproszona na południu niżu.

Irga czarna

A obok mnie, na  sośnie, rozległo się bębnienie. Trzymając rękę na pniu wyczuwałam jego drgania. W zdrowym drzewie wibracje nie są wyczuwalne, czyli z tym coś się działo. Między konarami migał mi co jakiś czas sprawca hałasu.

Dzięcioł duży

Młody grab był z kolei sprawnie przeszukiwany przez sikorkę – a nuż coś owadziego zdołało się na nim skryć 🙂

Sikora czubatka

Wokół mnie nadal była tonacja jesienna. Pięknie połyskiwały czerwone i nieco już zmaltretowane jagody.

Konwalia majowa

Ciągle kwitły bodziszki. Ich eteryczne kwiatki jakoś tak rozczulały przy tych wszystkich brązach dookoła.

Bodziszek cuchnący

Niektóre z nich mobilizowały resztki sił, żeby zakwitnąć i zostawić po sobie nasiona i z czasem potomstwo.

Jaśniały także kwiaty jasnoty. Jej liście przypominają liście pokrzywy (nie są jednak parzące) i analogicznie mogą być wykorzystywane w kuchni.

Jasnota biała

Ze śródleśnego pola leżącego ugorem zerwały się duże drozdy o równie dużych plamach na spodzie ciała. Jednego z nich zlokalizowałam.

Paszkot

Słońce pięknie rozświetliło leśną drogę na skraju lasu.

I od razu zrobiło się radośniej 🙂