Cieszą się sójki i ślimaki

Cieszą się sójki i ślimaki. Każde z nich ma swoje eldorado. Obrodziły przecież i żołędzie, i grzyby.

Sójka, jak majestatyczny husarz, mknęła w przestworzach z cennym żołędziem.

Sójka

Czasami przypominała nieco wybrzuszoną torpedę 🙂

Kursowała w kółko: tam i z powrotem.

Ale czas także ciągle pędzi. Dni robią się krótsze i chłodniejsze, a dojrzałe owoce opadają.  Jest to pracowity okres dla sójek. Chowają żołędzie gdzie się da: w zakamarkach kory, dziuplach, opuszczonych gniazdach, pod korzeniami drzew. Rzadko przecież opuszczają swoje rewiry. Najczęściej robią to młode osobniki poszukujące swojego miejsca na Ziemi. No i ostre zimy  przeganiają ptaki nieco na południe lub zachód.

Moja zalatana sojka nie zwracała uwagi na pogodę. Było pochmurno, spadło ciśnienie, powinno się jej nie chcieć 😉 Robiła zapasy, bo tak trzeba .

A żołędzie dopisały!

Dąb szypułkowy

Podobnie, jak grzyby w lesie.

A na grzybach żerują czasami ślimaki nagie. Czyli takie bez muszli w której mogą się schować.

Małego ślimaka na kurce nie zauważyłam i niechcący dotknęłam  go przy wyjmowaniu owocnika. Zwierzątko zaczęło się przemieszczać, wiec grzyb wsadziłam w mech i  obserwowałam. Ślimak wcale się nie ślimaczył 🙂

Zdekonspirowany maluch szybko schronił się w gąszczu mchów. Cała akcja trwała minutę i pięćdziesiąt sekund. Mógł być maratończykiem, bo nic nie dźwigał na grzbiecie. Ale skoro nie miał ochronnego domku, to musiał szybko szukać cienia i wilgoci. Coś za coś.

Skoro jest wilgoć, to i pojawiły się wreszcie moje kołpaki – obiecałam o nich napisać Czarkowi 🙂

Moje dwie gromady, umiejscowione w odległych od siebie miejscach, wysypują się zawsze w październiku. Chociaż podobno powinny to czynić już od maja. Grzyby te trochę mi się kojarzą z czubajkami kaniami- także mają gładki jasnobrązowy wierzchołek kapelusza i odstające łuski – u młodych białawe, u starszych brązowiejące. Powinniśmy zbierać takie, które dopiero się pojawiły – walcowate, z kapeluszem przylegającym do trzonu i białymi blaszkami.

Czernidłak kołpakowaty

Starsze osobniki czernieją od dołu i nie nadają się do jedzenia, bo robi się z nich ciemna maź.

Młode, jeszcze nieotwarte kapelusze są bardzo smaczne. Można je dodawać do zup, sosów, smażyć w cieście lub przyrządzać tradycyjnie: same na maśle (do posmakowania), z cebulą plus ewentualnie jajko. Ja zawsze preferuję wersje najprostsze, czyli te ostatnie. I w tym tygodniu tak je degustowałam.

Przytoczę jeszcze tekst Wiesława Kamińskiego z „Encyklopedii grzybów w Polsce”: W Europie czernidłak był wykorzystywany głównie do leczenia hemoroidów. Ma także korzystny wpływ na przebieg cukrzycy i towarzyszące jej objawy: …. (dopiero po długotrwałym zastosowaniu leku sporządzonego z czernidłaka). Eksperymenty prowadzone w Chinach wykazały zupełne zatrzymanie narastania guzów nowotworowych po zastosowania wyciągu z czernidłaka kołpakowatego.

Nie należy jednak wpadać w jakąś gloryfikację tego grzyba i koszami wynosić go z lasu. Wiele cennych gatunków rośnie obok nas, jak chociażby pospolity dziurawiec z królestwa roślin. Zielarz Witold Poprzęcki określił tę roślinę najcenniejszym zielem naszej flory. 

Delektujmy się czernidłakiem kołpakowatym i miejmy miłą świadomość, że dobrze wpływa na nasz organizm 🙂