Coraz więcej pięknoduchów

Jest półmetek wiosny, takiej jaką lubię  – powolnej, z deszczami i słońcem, bez nadmiernie wysokich temperatur. Ale i tak pędzi ona jakoś zbyt szybko! Jeszcze niedawno kwitły leszczyny, a już kończą kwitnienie wierzby.

A w wierzbowych kotkach często można obserwować żerujące ptaki.

Sikora modra

Oglądające, w skupieniu, gałązki z góry …

… i z dołu.

Sikora nawet odpoczywając była w jakąś baźkę zapatrzona 😉

I znowu dokładne sondowanie!

A potem na kolejne miejsce.

Przestałam fotografować i tylko patrzyłam. W pewnym momencie ptak zrobił nieco dłuższą przerwę i jakby ochłonął z tego głodowego amoku, albo wreszcie poczuł nasycenie. Spokojnie zaczął rozglądać się dookoła, zauważył mnie pod drzewem i było takie, bez paniki,  fyrrr.

Wokół mnie rozciągał się łan delikatnych zawilców.

Nieco dalej pyszniły się krzaki śliw.

Otaczał je brzęk i ruch. Śliwkowy nektar i pyłek ściągał owady jak magnes. Słoneczne ciepełko wywabiało z kryjówek  coraz więcej „pięknoduchów” 😉

Pojawił się zjawiskowy leśny motyl.

Rusałka żałobnik

Misiowate trzmiele błyskawicznie nurkowały w kolejne białe kwiaty.

Konkurencję dla śliw robiły mniszki. Tutaj także ciągle coś fruwało i brzęczało.

Rusałka pawik

A w nieco innym miejscu, na gruntowej drodze, zaskoczył mnie bocian – zamiast przefrunąć z łąki na łąkę, przedostał się do niej maszerując poprzez chaszcze i w dodatku kompletnie nie zwracając na mnie uwagi; mimo, że stałam na jego drodze.

Bocian biały

To miło być częścią przyrody, a nie niebezpiecznym intruzem 🙂

Innego już dnia wróciłam do bardzo rzadkiej krzewinki, będącej reliktem polodowcowym, ginącej  u nas z racji coraz bardziej rozgrzanego klimatu.

Chamedafne północna

Pokazał mi ją nasz przyjaciel – przyrodnik i malarz przyrody. I jestem zaszczycona, że mogę ją oglądać.