Duże, czarne oczy

Rezerwat Jesionowe Góry witał mnie słońcem i niewielkim mrozem. Słychać było przedwiosenne bębnienie dzięciołów w konary drzew oraz świergot ptasiego drobiazgu. Olbrzymie dęby rozchylały ramiona na powitanie 😉

Lub z radością eksponowały swoje wzorzyste suknie.

Pyszniły się glonową zielenią porosty brodaczki.

Przydrożna brzoza zawarła z sąsiadem związek po kres życia.

Zrzucane przez drzewa grabowe orzeszki zapraszały wszystkich głodomorów.

Może skusi się na nie ich smakosz?

Grubodziób

Lub wszystkożerny gryzoń?

Mysz leśna, myszarka leśna

Jakimś cudem udało mi się tę drobną istotkę sfotografować :)))

W ciszy, chwilowo nie przemieszczając się, fotografowałam las. Wyjątkowo bez statywu, a to bardzo ważne, bo w chwili zobaczenia zwierzątka nie musiałam wykonywać żadnych większych ani czasochłonnych ruchów, jak zdejmowanie aparatu lub zmienianie jego ustawień. Poruszenie zauważyłam kątem oka – pędziło jakieś maleństwo i raptem znikło pod śniegiem.  Na zewnątrz sterczał tylko jego ogonek, mniej więcej równy długości ciała. No więc wycelowałam obiektyw w ten zastygły ogonek i czekałam 🙂

Po chwili ogonek się ulotnił, a w jego miejsce pojawił się rudy łepek z różowymi uszkami. Zalśniły duże, czarne oczy. Myszka, obserwując otoczenie, dzielnie wytrzymała 3 szczęknięcia migawki, ale 4-te zadziałało jak alarm. Główka skryła się w norce/tunelu pod śniegiem. Zaś symbol baterii w moim aparacie zaczął migać jak szalony informując, że trzeba wymienić akumulator. No i to był koniec tej krótkiej, ale bardzo emocjonującej sesji! Przyroda zawsze mnie zadziwia 🙂

W międzyczasie pogoda zaczęła się zmieniać – zachmurzyło się i temperatura poszła w górę. Wnętrze lasu nadal jednak kusiło. Uwielbiam sprawdzać, dokąd prowadzą nieznane drogi, ale zimą jestem w tych testowaniach znacznie ostrożniejsza.

Minęłam powalone olbrzymy, które nawet po śmierci budziły respekt.

Obejrzałam malownicze esy floresy.

Pochmurna odwilż coraz bardziej nasilała się.  Zaczęła padać drobna mżawka. Nie pozostawało mi nic innego jak szeroką i odśnieżoną, ale coraz bardziej śliską drogą, wracać do domu.

Żal mi było wychodzić z tego pięknego lasu. Pozostało wrażenie bytności w sanktuarium przyrody 🙂