Dynamicznie i nieprzewidywalnie

Przedwiośnie mami błękitem i pierwszymi radosnymi żółciami. Jest słońce i niebieskie niebo; przynajmniej chwilami 🙂

Leszczyna pospolita

Z zapałem pokrzykują żurawie 🙂

Podświetlone liście dębów tworzą przepiękne kotary.

Powstają świetlne smugi na drogach, pniach …

… i ptasich piórkach 🙂

Sikora bogatka

Ale wiatr rośnie w siłę i zaczyna ganiać chmury, jak tabun koni po stepie.

Nie mogę oderwać wzroku od tej eskadry świateł, cieni i kolorów. Jest magia i potęga!

A obłąkany wiatr wieje i wieje! Ale cóż go może powstrzymać? Ta niby Puszcza, która co i rusz ma dziury po zrębach? Ta niby Puszcza pełna polan po wyciętych drzewach?

Hula wiatr bez przeszkód, tratuje pnie, łamie gałęzie, wysysa wilgoć. Fascynuje i przeraża. Jest dynamicznie i nieprzewidywalnie!

Po nocnej wichurze i opadach deszczu przyroda się wycisza. Mgła otula i skrywa rany.

Słychać cichy ptasi  świergot, a skrzydlate sylwetki migają, jak duchy …

Znowu jest pięknie, ale to ukojenie jest pozorne. Drzewa zbierają siły na kolejne potyczki w walce o przetrwanie – mają to zapisane w genach.

Nasze stratowane i ogołocone tereny lądolód opuścił 10-12 tys. lat temu; 5-6 tys. lat później szumiała na nich potężna Prapuszcza, po obrzeżach której, gdzieniegdzie, bojaźliwie przemykał się człowiek.

Historie tak bardzo lubią się powtarzać.