Kruczy koncert

Kruczy koncert usłyszałam, gdy tylko znalazłam się w lesie. A potem, co i rusz jakaś para patrolowała las. Ptaki wydzierały się to gardłowo, to nieco melodyjnie. I robiły zręczne uniki, gdy tylko skierowałam aparat do góry. Omijały wszelkie luki między drzewami, ale i tak kursowały jakoś w pobliżu. Chyba moje wysiłki ciekawiły je i bawiły 🙂

A słońce podświetlało jesienny las.

Płonęły opadłe liście.

Świeciły nieliczne, zielone paprocie.

Wyróżniały się oryginalnie zdobione pnie.

Grab zwyczajny

Na jednym z takich grabów buszował rudzielec, który dosłownie zastygł, gdy podeszłam bliżej. Widać było, że zwierzątko zaczyna zmieniać swoje barwne futerko na zimowe – szare i gęstsze.

Wiewiórka

Potem, bardzo powoli, przesuwała się coraz wyżej.

I na tym konarze ją zostawiłam – nie chciałam, swoim uporczywym gapieniem się, zmuszać do opuszczenia drzewa; a widać było, że do tego za bardzo się nie kwapiła.

Gdy wyszłam z lasu, zobaczyłam kruki. Już nie robiły ekspresowych ucieczek z pola widzenia. Chyba uznały mnie za niegroźną 🙂  Krążyły, kracząc, po całym okolicznym terenie. Przemykały pojedynczo …

Kruk

… lub bardziej majestatycznie – w parach. I wówczas ich loty były prawie całkowicie zsynchronizowane.

A tutaj widać charakterystyczne, klinowato zakończone, krucze ogony.

Znacznie dalej, na granicy lasu i łąki, zobaczyłam gromadę „macierzystą” tych ptaków.  Składała się z kilkudziesięciu osobników. To od niej odrywały się i wracały z powrotem wszystkie zaobserwowane kruki. Oto niewielki jej fragment.

Było to stado zimowe złożone, w głównej mierze, z młodych, jeszcze nie mających swego terytorium, osobników. I prawdopodobnie gdzieś w okolicy była „stołówka” w postaci padłego zwierzaka. Zapewne jednak nie tak blisko. Powszechna bowiem jest opinia, że te bardzo inteligentne ptaki jedzą w milczeniu, a kraczą w zupełnie innym miejscu.

I wracałam żegnana kruczym koncertem. A słońce podświetlało jesienną drogę 🙂