Las miedzianozłoty

Opalizujący w jesiennym słońcu ptak balansuje na brzozowych gałązkach w poszukiwaniu owadzich jajeczek, larw i poczwarek.

Raniuszek

Resztki starych liści płoną karotenoidami.

Grubiutkie, szyszkowate owocostany powoli rozpadają się  i uwalniają ok. 2 mm orzeszki opatrzone skrzydełkami. Usłużny wiatr przenosi je na leśne pobocza, prześwity i zręby.

A drzewo jest już przygotowane do kolejnej wiosny – wykształciło cieniutkie kotki (kwiatostany) męskie. I w drugiej połowie kwietnia, gdy z malutkich orzeszków będę kiełkować młode brzózki, z kotków męskich wysypią się chmury pyłku i z wiatrem dotrą do właśnie powstałych kotków żeńskich. I po zapłodnieniu, w tworzących się nasionach, pojawią się zawiązki kolejnych drzewek.

I tak to życie stara się przetrwać 🙂

A migrujący szpak delektuje się jesiennym wyciszeniem. I dumnie prezentuje swoje nowe upierzenie zdobione białymi perełkami 🙂

Na granicy lasu i ludzkich siedzib odpoczywa pękaty grubodziób.

Raniuszek „aniołek” podrywa się w listopadowym zachmurzeniu.

Wiatr podwiewa piórka zadziwionej sikorze bogatce 🙂

Nade mną przelatuje kruk z pary sprawdzającej, czy przypadkiem nie poluję; co i rusz lustrują, czy nie zostawiam reszek do jedzenia.

Pień sosny zostaje poddany szczegółowym oględzinom przez bardzo skupionego kowalika.

W jesiennych brązach pasie się sarnia mama z podrośniętymi młodymi.

Gdzieś z boku „cmoka” na mnie zaskoczona wiewiórka. Niektóre z nich są chętne do rozmowy – i tak sobie nieraz jakiś czas „pocmokamy”; ta jednak nie jest gadatliwa 😉

A jesień pyszni się barwnym końcem wegetacji.

Na pocieszenie sypie, jak koralami, pięknym śluzowcem – kędziorkiem mylnym.

A potem daje upust swojej żałości w kapiącej szarudze.

Ekspresyjność życia i kolorów powoli się wycisza. Nastaje czas wytchnienia.