Maki kochają słońce

Maki kochają słońce. A te greckie to nawet są w kolorze słońca! Zauroczyły mnie od razu 🙂

Dzień był mglisty, ciepły, coś subtelnie prószyło, wędrowaliśmy wybrzeżem i co rusz je spotykaliśmy.

Siwiec żółty

Prezentowane zdjęcia dotyczące przyrody Grecji, w tym wpisie oraz we wcześniejszych, były robione w maju lub w pierwszej połowie czerwca. A miejsca to: wyspa Rodos, półwysep Chalkidiki – Sithonia, wyspa Lefkada.

Oto moje maki z innego dnia: o poranku i nadal w pasie nadmorskim; tym dzikszym, oddalonym od ludzkich skupisk.

Obok nich krzaki. W podobnym kolorycie.

Czy kojarzą się z miotłą – tą tradycyjną, brzozową?

Żarnowiec miotlasty

A tutaj to już radosne, barwne szaleństwo  🙂

Dziewanna rdzawa

Kępy dziewanny nie były wysokie. O dziwo, przewyższał je kolejny gatunek.

Mikołajek nadmorski

Nigdy nie udało mi się spotkać go nad Bałtykiem. A tutaj – całe łany 🙂

Potem, na wzgórzu i w znacznym oddaleniu od morza,  znowu zmaterializowała się jakaś znajoma roślina: dekoracyjna, lecznicza, przyprawowa. Często jej nasiona są obecne w naszej kuchni 🙂

Czarnuszka sp.

Na nadmorskich zboczach panoszył się przybysz z Ameryki Południowej.

Agawa amerykańska

I kolejny, z tych samych stron. Także uwielbiający suche i słoneczne bezludzia.

Opuncja figowa

Owoce są jadalne i mają swoich wielbicieli, ale nie można ich zrywać gołą ręką – chroni je multum cieniutkich i trudnych do wyjęcia igieł.

A napotykane wszędzie pnącze także jest ich ziomem. Tworzy niesamowite girlandy 🙂

Bugenwilla sp.

Dominujący kolor nadają im podsadki – specjalne liście o różnych kolorach: purpurowym, różowym, czerwonym i innych – otaczające niepozorne, białawe kwiatki.

Inne, równie jaskrawe pnącze, zwisające z płotów lub murów, zostało sprowadzone z Ameryki Północnej.

Milin amerykański

Najpierw poczułam intensywny aromat, a dopiero potem zauważyłam niepozorny azjatycki krzew. Białe kwiaty wyglądały jak wiatraczki.

Jaśmin lekarski

Z kolei te australijskie drzewa spotykałam przy drogach. Były sadzone w miejscach wilgotnych w celu ich osuszenia. I tworzą teraz zachwycające aleje 🙂

Eukaliptus sp.

Miało więc być o greckich roślinach, a okazało się, że dużo napotkanych gatunków to wcale nie są te rodzime 🙁 Rośliny, dzięki nam, stają się kosmopolitami. A potem, jak niektórym zacznie się żyć lepiej – bez starych wyspecjalizowanych wrogów – to  psioczymy i nazywamy je inwazyjnymi. Samo życie 🙂