Na rodzinny spacer

Na rodzinny spacer, w słoneczny dzień, nadaje się Silvarium w Poczopku. Nazywane jest parkiem lub ogrodem leśnym, ale dla mnie jest takim terenem rekreacyjno – edukacyjnym otoczonym lasami Puszczy Knyszyńskiej. I czasami tam zaglądamy, będąc w okolicy.

Przywitała nas horda wałęsających się bocianów – 15 września! No, ale rekonwalescentom dużo wolno – nie muszą trzymać się terytoriów i terminów 🙂

Bocian biały

A to klekot indywidualista – gdy stado się zbliżało, on kierował się w odwrotną stronę 🙂 Najchętniej, tak jak czapla, stał nad wodą i od czasu do czasu machał dziobem.

Czasami jakaś gromada przemaszerowała gęsiego 🙂

Gęgawa

I sfruwały coraz to nowe osobniki lawirując nad, wynurzającym się z głazu narzutowego, płazem.

A oto, w całej okazałości, piękna ropucha zwana Bufosławą. Oczywiście wskazane jest całowanie jej i oczekiwanie na różne cudowne przeistoczenia 😉

Zaś potężne skalne okruchy, świadkowie minionych dziejów, zostały zebrane w miejscu zwanym Parkiem Megalitów.  Ich pochodzenie znamy, ale bardzo mi się spodobało takie obrazowe wyjaśnienie na tablicy informacyjnej: … „na grzbiecie” kolejnych lądolodów przywędrowały wyrwane fragmenty gór skandynawskich.

Brzegi mijanych stawów obrastały łany kwitnących roślin o oryginalnych liściach.

Strzałka wodna

No i była, jakżeby inaczej, łabędzia rodzina, z potomkiem

Łabędź niemy

Oglądaliśmy także piękne sowy. Każda z nich, z różnych powodów, nie może już wrócić do naturalnego środowiska.  Ale żyją. Lepsze takie życie niż żadne – cytuję dosłownie wypowiedź znajomego weterynarza.

Sowa śnieżna

Bardzo mnie kusił ziołowy ogród, ale letnie upały solidnie dały mu się we znaki (kiedyś byłam wiosną i było naprawdę OK). A nazwa gatunkowa poniższej rośliny nieco odzwierciedlała jego obecny stan 🙂

Ślaz zaniedbany

Ale sposób i konkretność przekazywanych informacji są godne podziwu.

A potem były barwy jesieni 🙂

Jabłoń dzika

Cis pospolity

Rokitnik zwyczajny

Śliwa tarnina

I słoneczne zegary.

Słoneczny zegar równikowy – zdjęcie z 2010.04.14

Puszczański poromierz słoneczny – zdjęcie z 14.04.2010.

Wyraźnie wskazuje właściwą fenologiczną porę roku.

Zdjęcie z 15.09.2018.

Słońce akurat skryło się za chmury. Widać tylko fragment cienia ukierunkowanego w stronę jesienną.

Zegar analometryczny

Trzeba stanąć we właściwym miejscu – na odpowiedniej rzymskiej cyfrze (lub liczbie) oznaczającej aktualny miesiąc – i nasz cień wskaże godzinę. Niestety zrobiło się pochmurno 🙁

Potem zachwycił mnie rysunek na ścianie budynku.

I prostota wyjaśnienia nie zawsze zrozumiałego tematu: budowy wewnętrznej pnia drzewa.

Do Galerii na Skraju Puszczy, czyli muzeum przyrodniczego, zajrzeliśmy tylko na chwilę. Nie lubię oglądać wypchanych zwierząt, ale jest tam przeszklony ul w którym działają pszczoły i cały czas wylatują po kwiatowy nektar i pyłek. Swego czasu pomagałam tacie – pszczelarzowi i zawsze czuję ogromny sentyment do tych pracusiów.

Zdjęcie jest nędzne, bo odbiły się gabloty z sąsiedniej ściany, ale inaczej się nie dało. Sesja fotograficzna w budynku ze szklanymi elementami nie była zaplanowana 🙂 Chodziło mi głównie o pokazanie „tunelu” wyprowadzającego owady na zewnątrz.

Potem szliśmy trasą ze stojącymi i wiszącymi kapliczkami i krzyżami. Wrażenie robiła „morowa baba” – krzyż stawiany na cmentarzu ofiar „morowego powietrza”, czyli jakiejś epidemii, np. cholery, dżumy, czarnej ospy.

No i pożegnały nas puszczańskie sosny z radością chłonące nasilającą się mżawkę 🙂