Pojawia się i znika

Bure chmury rozsunęły się i słońce zalało las. I, na moment, wyciągnęło z szarości ptaka, którego stukot roznosił się po lesie 🙂

Dzięcioł duży

Konary i gałęzie roziskrzyły się, a pnie nabrały kolorów.

Nawet zawsze mroczna ścieżynka, pojaśniała.

A na przydrożnym jarząbie tkwiła napuszona ptasia kulka 🙂

Drozd kwiczoł, kwiczoł

Ciepłe powietrze – nagrzane od ciała i uwięzione między piórami – doskonale chroniło ptaka przed zimnem otoczenia. Zaś nóżki  były schowane pod brzuch 🙂 Kwiczoł twardo pilnował swojego jarząbu i dopóki będą na nim owoce, będzie tu tkwił, objadał się nimi  i odganiał każdego innego głodomora.

Innego dnia, na skraju leśnej drogi, fruwały jaskrawe „bombki” i łapczywie łykały nasiona pokrzywy. Właśnie z tych miejsc ścinam wiosną pokrzywowe liście 🙂

Gil

Zaczęło ciemnieć i sypnął biały puch.

Wkrótce drzewa zostały nim oblepione i las stał się bajkowy.

Aż żal było, że zmrok znowu wygonił mnie do domu 😉

I tak tegoroczna zima pojawia się i znika. Ale dobrze, że w ogóle bywa 🙂

To przymrozi i błyśnie słońcem.

To się nieco stopi i pokaże swoje graficzne piękno.

Zawsze daje bezcenną wodę, wycisza wszystkie organizmy i wprowadza  swoisty rygor w przyrodzie. I jak tu jej nie kochać? Nawet, jak się jest zmarźlakiem 🙂