Pomarańczowe szaleństwo

15 – 21 stycznia

Ciągle odnajduję kolejne gatunki grzybów.

Niektóre są piękne, a zarazem  smakowite. Barwnymi kępami niesamowicie dekorują osłabione pnie drzew liściastych.

Płomiennica zimowa, zimówka aksamitnotrzonowa

I dumnie prężą, charakterystyczne tylko dla nich, brązowoaksamitne trzony.

Czasami, jak wszędzie, zdarzają się indywidualiści, uciekający od tłumu 🙂

Oto kolejna zimowa wataha; zbliżonego koloru.

Trąbka otrębiasta, trąbka zimowa

Przyglądam się blaszkom tego, spotkanego pierwszy raz, niejadalnego grzybka: są cynamonowobrązowe, rzadkie, różnej długości.

Wyraźnie widać, że trzony wyrastają na drewnianych szczątkach.

Pomarańczowego szaleństwa ciąg dalszy 🙂

Byłam zaskoczona, że trafiło mi się takie rzadkie cudeńko z Czerwonej listy roślin i grzybów Polski;  ma status V – gatunek narażony na wyginięcie.

Boczniaczek pomarańczowożółty

Barwa owocnika zależy od poziomu nawilgocenia: jest intensywnie pomarańczowa lub ochrowa. I żeby nie było niedomówień – jest niejadalny, ani smak, ani zapach nie zachęcają do konsumpcji.

No i koniec dominacji słonecznego koloru 🙂

Białawe kapelusze, szerokości do 4 cm, przypominają włochate wachlarze lub muszelki. Ich cienki i łykowaty miąższ nie kusi smakiem i zapachem. W Polsce poniższy grzyb uznany jest za niejadalny; w niektórych krajach jest jednak zbierany.

Rozszczepka pospolita

Posiada różowe, rozszczepiające się wzdłuż blaszki.

A to grzybowa zagadka; do dalszej obserwacji. Może uda mi się dojść, co to jest.

I jeden z piękniejszych zimowych grzybów, oświetlony słońcem, które właśnie wyszło za chmur – widać radosną twórczość Natury 🙂

Żylak promienisty

Radość ze słonecznych promieni udzieliła się także ptakom. Pokrzykiwały dzięcioły duże, fletowym głosem zaśpiewał dzięcioł czarny, także fletowo gwizdały, od czasu do czasu,  gile, przeleciała kracząca para kruków. W plątaninie gałęzi, wokół mnie, przysiadło wędrujące i ćwierkające  stado sikor. Udało mi się, w końcu, zmienić krótki obiektyw na dłuższy i sfotografowałam terkoczącą i żerującą blisko mnie modraszkę.

Sikora modra

31 stycznia

W nocy bębniły krople deszczu, a porannej mżawce zaczęły towarzyszyć duże płatki śniegu. Gdy dotarłam do lasu był już tylko kapuśniaczek.  Z racji chłodniejszego leśnego mikroklimatu, ślady coraz bardziej cennego śniegu jednak ocalały.

Wszędzie w górze panoszyły się już kropelki. Dobrze, że las może chłonąć jakąkolwiek wilgoć.

I taką pogodą żegna nas styczeń. Chciałoby się powiedzieć, że bywało tak nieraz: Styczeń rok stary z nowym styka, czasem zimnem do kości przenika, czasem w błocie utyka. Tylko, że teraz i jednego, i drugiego jest jakoś mało.