Wiosenne grzyby i … dzięcioł

Wiosenne grzyby pojawiają się już pod koniec lutego. Topi się śnieg (o ile był) i w nadrzecznych łęgach oraz w innych wilgotnych miejscach robi się kolorowo od czarek szkarłatnych.

Od marca do maja jest czas piestrzenic.

Piestrzenica kasztanowata

Kiedyś, w dzieciństwie, zbierałam te grzyby razem ze swoją babcią. Były smażone – po wcześniejszym odgotowaniu – i bardzo mi smakowały.

Potem stwierdzono, że zawierają rakotwórczą substancję, gyromitrynę, niszczącą krwinki czerwone, wątrobę i nerki; jest ona rozkładana w czasie gotowania i suszenia. Czy jednak w 100 procentach? Nie jesteśmy aż tak zagłodzeni, aby ryzykować zdrowie i życie.  Po co dodawać kolejną truciznę, skoro ciągle stykamy się z różnymi? A może właśnie nadmiar wiedzy niszczy naszą spontaniczność i entuzjazm; takie sobie rozterki duchowe.

Obecnie podziwiam urodę tych pięknych grzybów, ale ich nie zbieram.

Kolejna piestrzenica jest rzadsza, osiąga znacznie większe rozmiary i z reguły jest jaśniejsza. Dokładna identyfikacja gatunku jest możliwa po zbadaniu zarodników pod mikroskopem.

Piestrzenica olbrzymia

W tym samym czasie co piestrzenice możemy spotkać twardnicę bulwiastą. Jest to drobny (średnica owocnika: 2 – 3 cm), niejadalny grzyb o oryginalnym wyglądzie. Występuje zawsze w pobliżu zawilców, gdyż pasożytuje na ich korzeniach.

Twardnica bulwiasta

Pojawiają się także grzyby jadalne.

W kwietniu i maju możemy zbierać krążkownicę wrębiastą.  Wyrasta w nasłonecznionych miejscach, na próchniejących pniakach i wokół nich. Podobno może mieć do 15 cm średnicy, ale zebrane przeze mnie okazy miały najwyżej 6 – 8 cm. Jest to delikatny grzyb o równie subtelnym smaku; taka grzybowa nowalijka 🙂

Krążkownica wrębiasta

No i moje ostatnie, dokładnie z 16 maja, odkrycie:

Żagiew łuskowata

Dorodna kępa tych dużych grzybów już z daleka jaśniała wśród zieleni i wyglądała naprawdę imponująco!

Po obfotografowaniu, odłamałam kawałek najmłodszego owocnika (starsze okazy podobno są łykowate) do degustacji; w końcu babcia pasowała mnie na grzybiarza 😉 W domu pokroiłam grzyb jak frytki i przyrumieniłam na patelni – danie było naprawdę smaczne.

Gdy dumna, jak Kolumb, ze swojego żagwiowego odkrycia, wyplątywałam się z chaszczy i  pochylonych pni, dostałam swego rodzaju bonus – dzięcioł pozwolił mi na sesję fotograficzną ze swoim udziałem. Godzina 19.20, ostatnie promienie słońca, a ona – może zapracowana mamuśka? – przemieszczała się po omszonym pniu i zbierała różne smakowite żyjątka.

Dzięcioł duży

Sceneria tworzona przez klony jesionolistne była malownicza, prawie dżunglowa. ISO wynosiło 3200. Piękna chwila została uwieczniona 🙂