Zadziorny rywal

Drugiego stycznia

Przemieszczam się zarastającą borową drogą. Sennym i pochmurnym popołudniem. I nagle taki widok! Dąb atakujący sosnę! Zadziorny rywal solidnie przyłożył gałęziami gatunkowi rosnącemu obok – porobił zauważalne rany. A przecież mógł skierować konar tylko ździebko w bok; i nie byłoby starcia! Jak na razie nie widać dalszych efektów jego działania, ale zarodniki pasożytniczych grzybów mogły już wniknąć do wnętrza sosnowego pnia i rozpocząć dzieło zniszczenia.

Sosna zwyczajna i dąb szypułkowy

Obrazowy przykład konkurencji międzygatunkowej; wyrażonej jasno i bez żadnych zahamowań.

Dochodzę do pogranicza boru mieszanego i klonowej niecki. I wyraźnie widoczne są ślady działalności zaglądających tu jeleni. Kora została zdarta wskutek uderzania porożem o drzewo (tzw. osmykiwanie) i zwisa  z różnych stron uszkodzenia. Wygląda na to, że chodziło o oznaczenie granicy terytorium.

I drugie ujęcie – w stronę klonów 🙂

Pnie drzew, a także leżące kłody, porośnięte są intensywnie zielonymi mchami, które po styczniowych deszczach, właśnie przeżywają swój rozkwit.

W dobrej kondycji są także paprocie.

I gdzie się podziała ta śnieżna, mroźna, ale i słoneczna zima? 🙁

Piątego stycznia

No i zima nas odnalazła :-). W nocy poprószył śnieg, a poranek jest pełen słońca, z temperaturą nieco poniżej zera. Na przybielonym tle, podświetlone skrzydlaki jarzą się, jak bursztyny.

Klon jesionolistny

Zaś klonowa dżungla prezentuje, podkreślone przez światłocienie, swoje fantazyjne pnie.

A mogłabym na tym, częstokroć podmokłym miejscu, oglądać las łęgowy; możliwe, że łęg wierzbowo-topolowy.

Klon jesionolistny nie jest naszym gatunkiem rodzimym – występuje naturalnie we wschodniej części USA i na południu Kanady. Został sprowadzony w 1688 r. do ogrodu w Fulham w Anglii. Potem ściągały go różne europejskie ogrody botaniczne. A ponieważ łatwo się rozsiewa, wkrótce rozpoczęły się jego masowe „ucieczki” z upraw i pojawianie się w okolicy dzikich stanowisk. W Polsce, w okresie międzywojennym, był propagowany, jako drzewo szybko rosnące i użyźniające ubogie gleby swoim bogatym, jesiennym opadem liści.

Obecnie nie prowokuje już do ochów i achów, gdyż został uznany za gatunek inwazyjny. Jego młode osobniki tworzą zwarte zakrzewienia i hamują wzrost rodzimych gatunków drzew.

Ale to człowiek jest sprawcą całego zamieszania. Więc nadal podziwiam te uparte drzewa, o często guzowatych pniach, których korzenie czasami przypominają szczudła.

Czyż nie są malownicze? 🙂