Zasypana Puszcza

Aż trudno uwierzyć, że śnieżna zima trzyma już prawie półtora miesiąca. Puszcza jest zasypana. Co się drzewa otrząsną ze śniegu, to znowu pada.

Wilgotny i ciężki śnieg dokładnie oblepia pnie i gałęzie.

Bagienny las rosnący na wysychającym torfowisku wysokim wygląda bajkowo! Świerki i łochynie, polukrowane śniegiem, są nie do poznania. A ja cieszę się, że potem bagienko wchłonie wilgoć.

Grabowy zagajnik, rosnący na wzgórzu, wygląda jak z innego świata.

Robię ścieżkę w kopnym śniegu, takim po kolana, i widoki rekompensują wysiłek.

Dlaczego idę? Bo chcę poczuć tę śnieżną pustkę znaczoną tylko tropami zwierząt, tę ciszę przerywaną pojedynczymi dźwiękami: skrzypnięciem drzewa, ćwierknięciem, skrobnięciem ptasiego pazurka po korze.

Przysypiający las. Nawet leśna uprawa wygląda nieco magicznie 😉

Nie wszystkie drzewa wytrzymują śniegowy balast – łamią się schorowane pnie i obciążone nadmiernie gałęzie. Ale tak było zawsze – śnieg i mróz są przecież naturalnymi selekcjonerami.

A to już inny dzień, już nie pochmurny. Są nawet słoneczne refleksy 🙂

Klonowa niecka, z chylącymi się lub powalonymi klonami jesionolistnymi, jaśnieje.

Tworzą się barwne wzory.

Skręcam w stronę przystrumykowego łęgu. Las przypomina swoisty armagedon, gdzie drzewa starły się z siłami natury i poniosły klęskę.

Idę po śladach saren i jeleni, żeby dotrzeć do strumienia, ale nie wpaść w jakąś wyrwę. Niestety okazuje się to niemożliwe – wkrótce drzewne rumowisko jest nie do przejścia.

I przy wyzierającym filuternie słońcu, zaczynam wycofywać się z miejsca w którym na wiosnę pojawią się siewki kolejnych drzew i krzewów. W leśnym sklepieniu pojawiły się przecież życiodajne wyrwy, a młode pokolenie błyskawicznie je zagospodaruje. Zaś leżące drewno obejmie we władanie cała armia grzybów, mchów, owadów, pajęczaków i innych żyjątek. Będzie więcej gatunków i las urośnie w siłę. Tak przecież było zawsze.