Zbyt ufny

Nieruchoma sylwetka tkwiła, jak dekoracja, wśród martwych pni w bobrowym stawie. Przez pięć minut  obserwacji były wyłącznie minimalne ruchy głową. Pierwsza myśl – gęś? I błysk – przecież to wyrośnięte „brzydkie kaczątko”!

Nieco dalej stał na straży rodzic.

Łabędź krzykliwy

Rozglądał się czujnie na wszystkie strony …

…. i prostował skrzydła.

Nagle usłyszałam dźwięk przelewającej się wody. Za kolejnym krzakiem żerowała reszta rodziny – filtrowali wodę, aby pożywić się planktonem i drobnymi żyjątkami.

Łabędzia rodzina spokojnie pływała i odpoczywała w „bobrowym raju” – leśnym wodopoju, miejscu życia płazów, kaczek, wydr. Pewnie był to przystanek w trakcie migracji na zachód kraju.

A to relaksująca się młodzież – już w komplecie, razem z tą „niby gęsią” 😉 I zawsze w pobliżu jest mamuśka lub tatuśko 🙂

Na niebie rozległ się żurawi harmider, …

… a leśna droga lśniła jesiennymi rozbłyskami i kusiła, aby iść dalej.

W pewnej chwili, na jej poboczu, zauważyłam ruch – tym razem to ja byłam obserwowana 🙂

Lis rudy

Lisek wcale się nie krył, nawet podszedł bliżej i prychnął zirytowany, że nie ruszam się z miejsca.

Cały czas zerkając na mnie przeszedł na drugą stronę drogi.

Następnie zawrócił i zajął się swoimi sprawami, czyli obwąchiwaniem terenu …

… i zaznaczaniem, z gracją, terytorium.

Nad drogą zbierał się mrok, ISO w moim aparacie wynosiło już 12800, a lisek – zrobiwszy swoje – spokojnie pomaszerował, machając kitą w lewo i prawo, przed siebie.

Młody, piękny, silny i zbyt ufny.

Las ciemniał coraz bardziej, ale nadal był pełen ruchu i dźwięków. Gdzieś tam zajęczał, potem fletowo zaśpiewał i nieoczekiwanie pojawił się w prześwicie między gałęziami dzięcioł czarny.

Promienie słoneczne tworzyły  już tylko nieliczne plamy na dnie lasu.

Następnie słabe światło przeniosło się na korony drzew, …

… a potem czar kolorów prysł. Zapanował zmierzch.