Śmigaj z mojej jemioły

17 stycznia

Od kilku dni trzyma mróz. Jest słoneczne popołudnie, – 15 stopni Celsjusza. Moje miasteczko jest ze wszystkich stron otoczone lasem i do najbliższego jego skraju mam dziesięć minut drogi. Ptasia społeczność może więc cyklicznie przemieszczać się. Idę ścieżką biegnącą przy ogródkach działkowych. Co i rusz widzę jedzące lub odpoczywające ptaki. Ściągają one do owocowych resztek, jak ćmy do światła.

Gil, samiec

W prawym górnym rogu powyższego zdjęcia widać lipowe orzeszki. Są bardzo pożywne i mogą być zjadane także przez ludzi. Kiedyś wyrabiano z nich nawet wonny lipowy olej – Owoce lipy, czyli orzechy

Być może właśnie te kaloryczne owoce smakuje siedzący nieco dalej ptak.

Gil, samica

Barwna gromada gili wygląda, na tle świerku, jak zdobiące go bombki 🙂

A przy tych jabłuszkach, gdy nieraz spacerowałam z psem, widywałam kosy lub drozdy; ale nie tym razem, mimo, że dwa razy przeszłam trasę tam i z powrotem.

Przyroda zawsze jest pełna niespodzianek i zawsze jest nieco inaczej. Czarną sylwetkę zobaczyłam z daleka.

 Kos

Kos zaś błyskawicznie sfrunął i przycupnął obok jemioły. Schronił się, czy zamierzał bronić swojego jedzonka, czyli białych owoców?

U kolejnego ptaka zachowanie było już wyraźnie jednoznaczne. Zauważyłam go siedzącego na brzozie.

Paszkot, drozd paszkot

Dźwięk migawki aparatu jakby zelektryzował paszkota. Może skojarzył mu się z terkotliwymi dźwiękami konkurentów, drozdów kwiczołów? Błyskawicznie sfrunął na krzak jemioły …

… i zaczął demonstracyjnie, i nieco desperacko,  łykać pyszne kulki. Chyba to oznaczało tylko jedno – krzak  należy do mnie, śmigaj z mojej jemioły! :-))

Inne ptaki były już chyba po jedzeniowych emocjach i urządzały słoneczną sjestę.

Sikora bogatka

Mazurek

Grubodziób

Nawet flegmatycznego grubodzioba zaintrygował dźwięk migawki 🙂

Ale nie wystraszył się – zostawiłam go na tej samej gałązce; zawsze mam satysfakcję, gdy tak się dzieje.

A to inny osobnik spokojnie medytujący. Jego charakterystyczna pękata sylwetka, z krótkim ogonkiem, była widoczna z daleka.

Dzień się kończył i światła było coraz mniej. Rozcierałam zmarznięte, w rękawiczkach bez palców, dłonie i powoli kierowałam się w stronę domu.