Uszaki jak bursztyny

Uszaki jak bursztyny lśniły w popołudniowym słońcu. Wyglądały jak cenne klejnoty. I oczywiście wszystkie były zamarznięte.

Uszak bzowy (ucho bzowe)

A tutaj sprawiały wrażenie polakierowanych.

Czasami tworzyły liczną rodzinę. Bliżej gruntu rośnie im się lepiej, gdyż wiatry są mniej intensywne i jest więcej wilgoci.

Ta gromada złamała jednak ów stereotyp i usadowiła się dosyć wysoko, i tam zajaśniała swoim kolorem.

Kolejna także wolała mieć „pod górkę” i nie stroniła nawet od towarzystwa innych nadrzewniaków.

Mój następny gatunek grzybów przypominał szklane cacka.

Płomiennica zimowa (zimówka aksamitnotrzonowa)

I również dobrze sobie radził w zaśnieżonym lesie.

Nawet przysypany śniegiem nie obumierał i mężnie czekał na odwilż. Odmarznie i kapelusze urosną.

Chociaż zdarzały się osobniki nieco zmaltretowane lub oskubane.

Ale te dorodne i silne kolonizowały nowe miejsca; jak to pionierzy 🙂

A ten grzyb jakby jarzył się pomarańczowym blaskiem. Już z daleka było go widać.

Trzęsak pomarańczowożółty (trzęsak pomarańczowy)

I chwilę później zaczęło z nim konkurować zachodzące słońce.

I tak to zimowe grzyby, a także zielony mech, pokolorowały lutowy las 🙂

Mimo, że pisałam o tych gatunkach i jesienią, i zimą, to zawsze z przyjemnością wracam w to barwne i jakby energetyczne miejsce. Tym bardziej, że czasami sesja fotograficzna kończy się najzwyklejszym grzybobraniem 🙂

Oto zdjęcia z ubiegłego roku: odmarzające styczniowe zimówki …

… i uszaki z początku marca.

Prawda, że wyglądają apetycznie; chociaż te ostatnie prezentują się i smakują trochę mniej typowo 🙂