Greckie rośliny … niekoniecznie jak w Puszczy. A drzewa i krzewy, bo o nich będę pisać, szczególnie się różnią. Liczne gatunki mają duże kwiaty o intensywnych kolorach. Chociażby ten poniżej, który spotykałam non stop.
Kraina szronu i lodu objawiła się po gwiaździstej i mroźnej nocy.
Jak na skrzydłach pędziłam do lasu, a on był naprawdę bajkowy.
A kuku 🙂 Podniosłam się z pozycji prawie żabiej, a kilka metrów przede mną tkwiło na gałęzi kolorowe ptaszysko.
Fotografowałam grzybowe maleństwa: aparat na statywie, ISO 100, autofokus off, lustro podniesione, wężyk spustowy się majtał; a on siedział w słonecznej aureoli i gapił się na mnie 🙂 Spokojnie zaczęłam zmieniać ustawienia. Wiedziałam, że mam 50% szansy – albo poleci, albo nie. On był jednak z tych drugich. Gdy w końcu wycelowałam obiektywem, to udał, że mnie nie widzi; wiedział, że każdy przyzwoity ptak powinien czmychnąć 😉
Jagodowe zbiory nadal trwają. Ptasia ferajna systematycznie okupuje smakowite krzewy i drzewa. Niektóre owoce są zdecydowanymi faworytami.
Kaczuszka muskała się i prezentowała swoją subtelną urodę.
Magenty, burgundy, czerwienie, w różnych odcieniach, przesuwały mi się przed oczami. Wędrowałam śródleśnym nasypem kolejowym, w pochmurny dzień z rzadkimi przejaśnieniami.
Swoją urodę prezentowały bodziszki. Podziwiałam ich artystycznie powycinane liście, dosłownie gorejące wśród ciemnych bylic. Czasami było widać delikatny kwiat. Gdy czas kwitnienia się kończy, zaczynamy doceniać takie cudeńka 🙂
Wietrzny świt był piękny w swoim dynamizmie. Chmury przemieszczały się bardzo szybko i ciągle coś odkrywały i przykrywały. Magia powietrznego żywiołu.
Drozd, jak słup soli, tkwił na środku leśnej drogi.
Kolory późnego lata mogą być bardzo intensywne, jak chociażby rumieńce na dzikich jabłuszkach.
Rosnące przy drodze rośliny wzbogacają każdą wędrówkę. Rekompensują uciekające szybko żyjątka. Dają zapachy, kolory, kształty, faktury.
